Betula alleghaniensis

Średniej wielkości drzewo, dorastające do 20 m wysokości, o wąskim, smukłym pniu. Pochodzi z północno-wschodnich rejonów USA i południowo-wschodniej Kanady, gdzie jest jednym z ważniejszych gatunków lasotwórczych. U nas spotykana jak dotąd jeszcze dość rzadko, głównie u kolekcjonerów, ale nic nie stoi na przeszkodzie aby uprawiać ją jako gatunek ozdobny w większych ogródkach przydomowych. Posiada bardzo atrakcyjną korę, która przypomina w pewnym stopniu korę czeremchy. Jest gładka, ale łuszczy się przy tym wąskimi, poprzecznymi, zwijającymi się pasami. U młodych drzew jest szarobrązowa z lekkim żółtawym odcieniem. Młode pędy mają kolor oliwkowo-zielony i często są lekko owłosione, z czasem jednak stają się nagie.

Liście brzozy żółtej są jajowate i wydłużone, o ostro ząbkowanych brzegach i spiczastym wierzchołku. Z wierzchu są zielone, a od spodu pokryte długimi włoskami umiejscowionymi w kącikach nerwów. Kwiaty zebrane są w charakterystyczne kotki wzniesione ku górze. Owocostany zbudowane z oskrzydlonych orzeszków osiągają do 3 cm długości. Gatunek ten nie jest trudny w uprawie, można go sadzić pojedynczo lub w niewielkich grupach. Jest wytrzymały na mrozy oraz inne trudne warunki środowiskowe. Preferuje gleby wilgotne, wręcz bagniste, ale mogą być też piaszczysto gliniaste. Powinny być one żyzne, głębokie i świeże. Może rosnąć w półcieniu, w otoczeniu innych drzew, oraz na stanowiskach słonecznych. Dodatkową zaletą brzozy żółtej jest charakterystyczny, przyjemny zapach wydzielany przez młode pędy.