Quercus ilicifolia (Wangenh. )

Quercus ilicifolia to gatunek krzewiastego dębu, dorastający maksymalnie do 6 – 8 metrów wysokości. Posiada dość duże liście, mogą mieć do 15 cm długości, przy szerokości dochodzącej do 10 cm, posiadają lekko zarysowane klapowanie, przy czym liście na drzewie różnią się kształtem między sobą nieznacznie – niektóre mają wyraźne klapy, inne są prawie całobrzegie.

Dąb ten występuje w północno-wschodnim pasie USA, sięgając swoim zasięgiem jednak daleko na północ, w związku z czym teoretycznie nie powinien sprawiać większych kłopotów w uprawie w Polsce. W Europie Zachodniej często sadzony do urozmaicenia krajobrazu, nie tylko w ogrodach botanicznych czy arboretach ale także w parkach miejskich, na skwerach. W naturze dąb ten wykształcił oporność na pożary lasów, po których bardzo szybko się odradza – jest to dla tego gatunku bardzo korzystne, gdyż kiedy ulegnie spaleniu większość roślin na danym terenie, osobniki tego dębu bardzo szybko mogą zająć dogodne nisze a co istotne mają pełen dostęp do słońca – dąb ten bowiem nie znosi cienia.

Żołędzie tego dębu są ważnym źródłem pokarmu dla dzikich zwierząt, takich jak jelenie, niedźwiedzie, wiewiórki i różne gatunki ptaków. W ogrodzie powinien być sadzony jako pojedynczo rosnący egzemplarz, nadaje się na soliter do mniejszych ogrodów. Nie będzie dobrze rósł w cieniu, najlepsze warunki dla tego drzewa to pełne słońce. Jest to jeden z gatunków dębów, które są bardzo trudne do spotkania w Polsce, sporadycznie pojawia się w prywatnych kolekcjach, ale z każdym rokiem wyraźnie zwiększa się zainteresowanie tym taksonem.