Quercus coccinea

Drzewo dorastające do około 25 m wysokości, o stożkowatej i luźnej koronie w młodości, później zaokrąglonej i o krótkim pniu, dość symetrycznej, czasem o nieco nieregularnie luźnej strukturze gałęzi, szybko rosnące choć dość krótkowieczne. Rośnie w naturze we wschodniej części USA i południowym krańcu prowincji Ontario w Kanadzie, zwykle na ubogich i przepuszczalnych glebach, przeważnie piaszczystych, w lasach, często na wyżynach i suchych zboczach w niższych partiach gór lub u ich podnóża. Korowina pnia szarobrązowa, przez długi czas gładka, u starszych okazów jest ciemniejsza i płytko podłużnie bruzdowana, szczególnie u podstawy pnia. Młode pędy omszone i żółte, potem brązowe i nagie. Liście długości do około 15 cm i do około 12 cm szerokości, eliptyczne w zarysie, o klinowatej nasadzie, zazwyczaj o 7-9 zaostrzonych klapach zakończonych szczecinką, nieznacznie ząbkowanych, klapy odstają na boki i są oddalone od siebie głębokimi i szerokimi, zaokrąglonymi zatokowymi wcięciami, sięgającymi ponad połowy odległości od brzegu do nerwu głównego (przy czym w porównaniu z europejskimi i azjatyckimi dębami, liście wyglądają jakby były „odwrotnie klapowane”, jak gdyby klapy i ząbki były wycinane do środka blaszki, a nie na zewnątrz), u tego gatunku wcięcia tworzą literę „C”, są bardziej okrągłe i z tendencja do częściowego zamykania na końcu, w przeciwieństwie do podobnego Q. palustris, który ma zatoki w kształcie litery „U”, zwykle bardziej rozwarte i wydłużone. Górna strona liścia jest jasnozielona i błyszcząca, dolna strona jaśniejsza, zwykle naga, rzadziej z kępkami włosków w kątach nerwów, późną jesienią liście przebarwiają się na kolor szkarłatno-czerwony, w różnych odcieniach, czasem rdzawy (w przeciwieństwie do podobnego dębu błotnego, który zwykle przebarwia liście na kolor brązowy lub brunatno-czerwony). Żołędzie okrągłe lub owalne w zarysie, czasem z kilkoma kolistymi żeberkami na wierzchołku, długości do 2 cm i podobnej średnicy, prawie do połowy okryte łuskowatą miseczką, dojrzewają w drugim roku po kwitnieniu jesienią i wtedy też opadają, kiełkując na wiosnę następnego roku.

Uprawa i zastosowanie:

Wymaga miejsc w pełni nasłonecznionych (gdyż nie toleruje zacienienia) oraz gleb dość suchych, kwaśnych, najlepiej piaszczystych. W jesieni przebarwia się bardzo efektownie, stanowi wówczas piękny i rzadko spotykany w naszej szerokości geograficznej akcent kolorystyczny, gdyż niewiele drzew przebarwia się u nas jesienią na czerwono. Piękne drzewo parkowe, wciąż zbyt rzadko wykorzystywane, a całkowicie odporne na mrozy w naszych warunkach klimatycznych i nie wymagające w stosunku do gleby, o ile jest ona przepuszczalna. Wykorzystywane bywa również jako drzewo uliczne. Ze względu na silny palowy system korzeniowy źle znosi przesadzanie. Mniej podatny na chlorozę liści niż Q. palustris na glebach o wyższej zawartości wapnia. Drzewo przypomina wyglądem dąb czerwony (Q. rubra), ale ma głębiej wcinane liście, o intensywniejszej jesiennej barwie.