Pyrus grossheimii

Grusza ta obecnie jest gatunkiem zagrożonym wymarciem w środowisku naturalnym, znane są jedynie dwie populacje występujące na obszarze poniżej 500 km kwadratowych. Występuje na terenie Armenii oraz Północnego Iranu, porastając zbocza górskie na wysokości 1800-2300 m n. p. m. Rośnie zazwyczaj jako drzewo, o maksymalnej wysokości 15 – 20 metrów, najczęściej jednak nieco mniej. Gałązki posiadają szczątkowe ciernie, bardzo często zdarzają się drzewa w ogóle pozbawione cierni. Liście ciemnozielone, średniej wielkości, dochodzące do 10 cm długości i około 5 cm szerokości. Grusza rodzi niewielkie owoce, pojawiające się na drzewie od czerwca, a dojrzewające do września, dochodzące do 2, 5 cm średnicy, nie mają one jednak w zasadzie żadnego znaczenia użytkowego.

Tworzenie owoców poprzedza intensywne kwitnienie, które jest tym obfitsze i bardziej słoneczne stanowisko rośliny. W uprawie wymaga gleb świeżych, przepuszczalnych, umiarkowanie wilgotnych i nie przesychających, choć zadomowione osobniki mogą znieść dłuższe okresy suszy. W ogrodzie będzie to nie lada ciekawostka, którą polecamy głównie kolekcjonerom. Można ją z powodzeniem wykorzystywać w aranżacjach naturalistycznych, jako główny atut wykorzystując ciemną, kojącą zieleń liści oraz obfite kwitnienie w okresie od kwietnia do maja. Ładnie wyprowadzone osobniki, z równym, prostym pniem mogą służyć również do obsadzania ulic oraz traktów pieszych czy dróg rowerowych. Pod względem mrozoodporności grusza ta wytrzymują bez problemu w cieplejszych regionach Polski, na północy oraz wschodzie kraju należy młode sadzonki okrywać, większe drzewka są w pełni mrozoodporne.