Pyrus pashia (Buch. )

Grusza himalajska to gatunek, który od kilku lat zyskuje w Polsce szczególną popularność. Występuje naturalnie w Himalajach, od Pakistanu przez Wietnam, południowe Chiny, aż do północnych Indii. Rośnie najczęściej w podgórskich rejonach, na wysokościach 750 do 2600 m n. p. m. i tworzy niewielkie, rozłożyste drzewka, wyrastające do 6 – 10 metrów wysokości oraz około 5 m szerokości. Ciekawe są liście tej gruszy, są one w młodości w przeciwieństwie do grusz uprawianych w Europie pokryte obfitym kutnerem, który zanika wraz z dojrzewaniem liścia. W pełni sezonu drzewo pokryte jest już pozbawionymi włosków, ciemnozielonymi liśćmi o połyskliwej wierzchniej stronie. Pień drzewa oraz jego główne konary z biegiem lat pokrywają się ciemną, wręcz czarną korą, która stanowi bardzo ciekawe tło dla obficie występujących kwiatów wiosną oraz intensywnie żółtych liści jesienią.

Kwiaty tej gruszy mogą być jej walorem ozdobnym – ich średnica może sięgać aż 5 cm! Są one koloru białego, czasem z lekkim jasnoróżowym nalotem. W trakcie sezonu kwiaty ustępują miejsca owocom, które można dostać nawet w niektórych polskich sklepach. Mają one zróżnicowaną wielkość, mogą dochodzić do 4 cm średnicy, podobnie więc jak owoce nieszpułki. Dojrzałe owoce przybierają kolor ciemnobrązowy, a ich skórka pokrywa się bardzo gęsto drobniutkimi białymi punkcikami – po tych cechach łatwo jest rozpoznać owoce właśnie tego gatunku. Drzewa bardzo rzadko są uprawiane, choć ich owoce mają znaczenie gospodarcze. Jedno dojrzałe drzewo rodzi w każdym sezonie około 45 kg owoców. W Polsce można ją sadzić jako ciekawostkę, uzupełnienie nietypowego sadu, jak to ma się w tej chwili z innymi gruszami azjatyckimi. Można również bez przeszkód stosować ten gatunek jako roślinę ozdobną, rosnącą samotnie na polanie lub w klombie wraz z innymi, ciekawymi drzewami czy krzewami na przykład z grupy dzikich roślin owocujących.