Pyrus cordata (Desv. )

Grusza ta występuje naturalnie w krajach zachodniej Europy, m. in. w Anglii, Hiszpanii, Portugalii oraz Francji. Występuje tam dziko na obrzeżach lasów mieszanych, w żywopłotach, oddzielających pola uprawne oraz naturalnych, śródpolnych zadrzewieniach. Rośnie dynamicznie w młodości, ale dosyć prędko zwalnia, tworząc sporej wielkości krzewy lub niewysokie drzewa. Maksymalnie grusze te osiągają do 10 metrów wysokości oraz podobnie szerokości, wymagają stanowisk słonecznych lub półcienistych oraz dobrych gleb. Mimo, że grusza ta pochodzi z krajów o wyraźnie cieplejszych zimach niż nasze, nadaje się także do uprawy w cieplejszych regionach Polski. Jej główne zastosowania wiążą się z naturalistycznymi ogrodami, imitującymi piękno czystej natury.

Niewielkie polany w średniej wielkości ogrodach to miejsce wręcz idealne dla takiego solitera jak to drzewo. W takiej aranżacji może występować pojedynczo lub w niewielkich grupach, liczących do 5 osobników, a sadzonych na tyle szeroko aby każda roślina wykształciła rozłożysty pokrój. Dobrymi kompanami dla tego gatunku są rośliny takie jak głóg jedno- oraz dwuszyjkowy, czeremcha pospolita oraz amerykańska, jaśminowiec wonny czy robinia. W Anglii jest to także grusza stosowana w budowie żywopłotów oraz szpalerów półnaturalnych, które na Wyspach często stosuje się jako rodzaj przegrody pomiędzy polami lub pastwiskami. Szczególnie popularne tam żywopłoty kładzione również powstają z użyciem m. in. tego gatunku gruszy. Uprawa w Polsce wiąże się z okrywaniem na zimę młodych drzewek, chyba że rosnąć one będą na stanowiskach osłoniętych od wiatrów, mogących mocno uszkodzić jednoroczne pędy.