Cercis chinensis

Jest to jedno z najpiękniejszych drzew ogrodowych. Naturalnie rośnie w Azji, ale również w Europie Południowej i Zachodniej. U nas w Polsce ze względu na stosunkowo niską mrozoodporność nie rośnie dziko, a jedynie może być sadzony w celach ozdobnych, przy czym nigdy nie osiąga tak dużych wymiarów jak w rejonach swego pochodzenia. W naszym klimacie dorasta maksymalnie do 2 – 3 m wysokości, podczas gdy w rodzimych krajach może sięgać nawet kilkunastu metrów. Posiada koronę o spłaszczonym, niemal okrągłym kształcie, dość silnie rozbudowaną i gęsto rozgałęzioną. Drzewko kwitnie dość krótko bo przez miesiąc, zwykle od kwietnia do maja, ale za to kwitnienie to jest tak efektowne i obfite, że zapiera dech w piersiach. Kwiaty wyrastają nie tylko z gałęzi, ale też ze starszych konarów a nawet z pnia! Zjawisko to nosi nazwę kauliflorii i wygląda naprawę imponująco. Imponujące są też same kwiaty o wyglądzie zwiniętych bibułek i różowo fioletowym kolorze. Pojawiają się one na drzewie jeszcze przed rozwojem liści.

Liście mają kształt sercowaty i zielony kolor, który na jesieni żółknie. Owocami judaszowca chińskiego są długie do 10 cm, brązowiejące strąki, które niestety w naszym klimacie rzadko się wykształcają. Uprawiając tę roślinę w swoim ogródku należy pamiętać, że szczególnie w młodości jest wrażliwa na zimowe mrozy a także na wiosenne przymrozki, w związku tym przed zimą należy okryć korzenie i pień warstwą słomy, włókniny lub papieru. Judaszowiec jest też wrażliwy na chłodne i ostre wiatry, szczególnie w zimie dlatego należy sadzić go w miejscach osłoniętych np. pod ścianami domów. Preferuje gleby lekkie, piaszczyste o obojętnym lub zasadowym pH, natomiast stanowisko powinno być ciepłe i słoneczne. Jego nazwa pochodzi od apostoła Judasza, który powiesił się właśnie na judaszowcu po zdradzie Jezusa.