Acer negundo

Klon jesionolistny nie jest naszym rodzimym gatunkiem – został on sprowadzony do Europy z Ameryki Północnej i początkowo był tu uprawiany jako drzewo ozdobno-użytkowe. Ze względu jednak na swoją wyjątkowo dużą ekspansywność i tendencję do dziczenia zdołał przeniknąć poza pierwotne tereny uprawy i skutecznie zadomowić się na wielu innych obszarach. Jest to drzewo o wysokości do 20—25 m i 0, 5 pierśnicy, o szerokiej koronie i szarej, niegłęboko spękanej korze. Pod wieloma względami stanowi wyjątek wśród klonów. Przede wszystkim posiada pierzasto złożone liście upodabniające go do jesionów (stąd nazwa). Poza tym w odróżnieniu od innych klonów jest rośliną dwupienną, a jego rozdzielnopłciowe kwiaty są wiatropylne. Skrzydlaki klona jesionolistnego pozostają na drzewie przez całą zimę, co znowu jest bardziej typowe dla jesionów. Wreszcie wyjątkowo drobne pąki klona jesionolistnego różnią się od dużych pąków większości pozostałych klonów. Dobra cecha identyfikacyjna odróżniająca klona jesionolistnego nie tylko od innych klonów, ale i od większości drzew w ogóle dotyczy jego młodych pędów. Mają one kolor zielonego groszku i są pokryte białawym, woskowatym, łatwo ścierającym się nalotem. Nalot ten nadaje pędom widoczne z daleka, białoniebieskawozielone zabarwienie.

Zastosowanie:bardzo często obecnie wprowadzany do obsadzania dróg i ulic a także w parkach, oraz stosowany do rekultywacji jako trwały i pionierski gatunek. Jako jeden z nielicznych obcych gatunków drzewiastych wkracza w zbiorowiska leśne i ruderalne.