Cunninghamia lanceolata (Lamb. ) Hook.
Kuningamia chińska, zwana też stroigłą chińską, ze względu na budowę morfologiczną uważana jest za najbardziej pierwotny i prymitywny gatunek wśród roślin z rodziny Cupressaceae (cyprysowate). Na naturalnych stanowiskach drzewo dorasta do 50 m wysokości i 300 cm średnicy pnia, w Polsce dorasta do kilkunastu metrów. Pokrój stożkowy, luźny. Przeważnie rośnie nieregularnie, asymetrycznie, jako drzewo wielopniowe. Kora ciemnobrązowa, podłużnie popękana i odsłaniająca jaśniejszą, przeważnie czerwonawą wewnętrzną warstwę, bardzo ozdobna. Charakterystycznie ułożone na pędzie igły są sztywne, skórzaste, ciemnozielone, najczęściej są ostro zakończone i posiadają na dolnej części dwa kredowobiałe paski, jednak spotyka się egzemplarze o igłach zakończonych tępo i bez wyraźnie widocznych białych pasków. Bardzo witalny gatunek, łatwo rozmnaża się przez nasiona, ale także bardzo łatwo tworzy odrosty, także z pnia. Szyszki owalne, początkowo zielone, potem czerwonobrązowe, wyrastają na końcach pędów, czasem przerastają ulistnionym, rosncąym dalej pędem.

Gatunek występujący dziko w Japonii, Laosie, Wietnamie i Chinach, zwłaszcza w południowo-wschodnich, jednak od dawna powszechnie uprawiany, co utrudnia ocenę, w których miejscach występował naturalnie, a gdzie został sprowadzony przez człowieka. Jest masowo uprawiany jako drzewo leśne, ozdobne, a także jako źródło drewna wykorzystywanego m. in. w budownictwie i meblarstwie, a także do produkcji trumien. Drewno jest trwałe, lekkie, pachnące, miękkie i bardzo jasne, prawie białe. W przeszłości, w celu przyciemnienia drewna na trumny, przetrzymywano je pod ziemią. Kuningamia chińska jest także obecna w tradycji Chin, np. lud Kam żyjący w prowincjach Guizhou, Hunan i Guangxi miał zwyczaj, że w pierwszy dzień wiosny mężczyźni wraz ze swymi synami wychodzili na wzgórza, by nasadzić tam 10 roślin kuningamii.
W Europie gatunek spotykany rzadko, chociaż został tu sprowadzony już na początku XIX w. Nieco łatwiej można znaleźć jego karłowe odmiany. Roślina kolekcjonerska, polecana przede wszystkim dla hobbystów, jako ciekawostka. Bardzo dekoracyjna, o nietypowym wyglądzie pędów i igieł. Najlepiej prezentuje się jako soliter. Niestety, nie jest w pełni mrozoodporna (USDA 7a) i jest traktowana jako gatunek krótkowieczny i polecana tylko do najcieplejszych rejonów Polski, jednak po uszkodzeniach mrozowych łatwo regeneruje i na zachodzie kraju spotyka się zdrowe, bujne, kilkumetrowe egzemplarze. Wymaga miejsca osłoniętego, z dobrym mikroklimatem oraz gleby żyznej, najlepiej próchnicznej, wilgotnej.