Jabłoń sikkimska

Skrócony opis

Jabłoń sikkimska to gatunek drzewa owocowego z rodziny różowatych, pochodzący z rejonów subkontynentu indyjskiego, gdzie jest uprawiany na dużej skalę ze względu na swoje smaczne owoce. Drzewa osiągają wysokość do 6 metrów i wyróżniają się dużymi, soczystymi i aromatycznymi jabłkami.

Pochodzenie

Pochodzi z rejonów subkontynentu indyjskiego, głównie z indyjskiego stanu Sikkim oraz Nepalu i Bhutanu. Występuje tam naturalnie w lasach mieszanych, a także jest uprawiana na dużą skalę ze względu na swoje owoce.

Występowanie

Jabłoń sikkimska występuje głównie w rejonach subkontynentu indyjskiego, szczególnie w stanie Sikkim, Nepalu i Bhutanu. W innych krajach, w tym w Polsce, jest rzadko spotykana i zwykle uprawiana jako roślina ozdobna.

Wygląd

To drzewo o gęstej koronie, osiągające wysokość do 6 metrów. Liście są zielone, eliptyczne lub owalne, z ząbkowanymi brzegami i o długości do 10 cm. Drzewo kwitnie wiosną, zanim pojawią się liście, a kwiaty mają kolor różowy i są zebrane w baldachogrona. Owoce jabłoni sikkimskiej są dużych rozmiarów, kształtu kulistego lub odwrotnie jajowatego, pokryte gładką skórką o czerwonym lub zielonym kolorze z odcieniami żółci.

Tempo wzrostu

Jabłoń sikkimska jest szybko rosnącym drzewem, które osiąga dojrzałość owocową już po 3-4 latach od posadzenia sadzonki. W dobrych warunkach może rosnąć nawet o 1-1,5 metra rocznie.

Zastosowanie

Jest głównie uprawiana ze względu na swoje smaczne owoce, które są bogate w witaminy i minerały, a także zawierają dużo błonnika i przeciwutleniaczy. Owoce są zwykle spożywane na surowo, ale można z nich również przygotowywać soki, dżemy i przetwory. W niektórych regionach jabłka sikkimskie są również wykorzystywane do produkcji alkoholi, takich jak cydr czy wino.

Wymagania

Drzewo jest odporne na mróz, ale nie lubi silnych wiatrów. Powinno rosnąć na dobrze nasłonecznionym stanowisku, jednak dobrze radzi sobie również w miejscach z półcieniem. Gleba powinna być żyzna i próchniczna, o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym. Jabłoń sikkimska preferuje gleby wilgotne, ale dobrze drenażowane. Nie lubi nadmiaru wody. Drzewo powinno być regularnie nawożone, aby zapewnić mu odpowiednie składniki odżywcze. Wymaga regularnego podlewania, szczególnie w czasie suszy i w okresie wzrostu pąków. Podlewać należy w umiarkowanych ilościach, tak aby gleba nie była zbyt wilgotna. Wymaga regularnego cięcia. Najlepiej przycinać je wczesną wiosną, przed pojawieniem się nowych pędów.

Uprawa

Jabłoń sikkimska jest gatunkiem rośliny dość wymagającym, ale wartościowym ze względu na swoje ozdobne walory i wartości odżywcze owoców. Najlepiej rośnie na żyznej glebie o odczynie lekko kwaśnym, z dużą ilością próchnicy. Optymalne miejsce dla uprawy jabłoni sikkimskiej to stanowiska słoneczne, jednak roślina dobrze znosi także półcień. Zaleca się sadzenie jabłoni sikkimskiej w okresie wiosennym. Wymagania wodne jabłoni sikkimskiej to około 500-600 mm opadów rocznie. W czasie suszy rośliny należy regularnie podlewać, szczególnie w okresie owocowania.

Pielęgnacja

Jabłoń sikkimska wymaga regularnej pielęgnacji, szczególnie w okresie wzrostu i owocowania. Wiosną, przed rozwojem liści, zaleca się przeprowadzenie zabiegów przycinania, których celem jest usunięcie chorych, uszkodzonych i przesuszonych gałęzi oraz gałęzi rosnących zbyt gęsto. Przycina się także gałęzie rosnące zbyt blisko siebie i w kierunku wnętrza korony. W okresie letnim ważne jest systematyczne podlewanie i nawożenie rośliny, co przyczynia się do lepszego wzrostu i zdrowia jabłoni. W okresie jesiennym zaleca się usunięcie liści i resztek roślinnych z powierzchni gleby w celu uniknięcia rozwoju chorób.

Ciekawostki

Jabłoń sikkimska jest gatunkiem chronionym w swoim naturalnym środowisku i jest zagrożona wyginięciem. Owoce jabłoni sikkimskiej są jadalne, ale ze względu na duże nasiona są mniej atrakcyjne w smaku niż owoce innych gatunków jabłoni.

Przepisy kulinarne

Owoce jabłoni sikkimskiej są jadalne, ale ze względu na duże nasiona są mniej atrakcyjne w smaku niż owoce innych gatunków jabłoni. Nie są zwykle spożywane na surowo, lecz stosowane do produkcji dżemów i innych przetworów. W Himalajach często są także wykorzystywane jako składnik dań kuchni lokalnej.