Prunus avium

Drzewo dorastające w Polsce do około 20 m, o stożkowatej, szerokiej koronie i pojedynczym wyraźnym, gładkim pniu, pokrytym lśniącą korowiną barwy brunatnoczerwonej, złuszczającej się okrężnie, posiadająca długie przetchlinki ułożone poziomo. Pędy są grube i jasnoszare. Liście osiągają do 12 cm długości, są eliptyczne lub jajowate, na brzegu piłkowane, posiadają 2 czerwone gruczołki na ogonku, który osiąga do 5 cm długości, na jesieni przebarwiają się na czerwono lub żółto. Kwitnienie przypada na przełom kwietnia i maja, pojawiają się wówczas białe, pięciopłatkowe kwiaty średnicy do 2, 5 cm o długich szypułkach, zebrane w baldaszki liczące do 6 kwiatów. Owoce dojrzewają na przełomie lipca i sierpnia, są czerwone lub czarne, błyszczące, średnicy do 1, 5 cm, słodkie lub nieco gorzkawe. W Polsce drzewo to rośnie dziko w górskich lasach i dolinach rzecznych na Podkarpaciu, w innych rejonach kraju przeważnie zdziczałe. Preferuje gleby żyzne, gliniaste, o odczynie zasadowym. Znosi niewielkie ocienienie.

Zastosowanie: Bardzo ładnie kwitnie na wiosnę, nadaje się szczególnie do wiejskich ogrodów i do sadzenia przy drogach i zadrzewieniach śródpolnych, stanowiąc tam źródło pokarmu dla ptaków. Wiele odmian uprawia się też w ogrodach i sadach ze względu na smaczne owoce. Można też z powodzeniem wykorzystać ją jako podkładkę dla uprawnych odmian wiśni i czereśni.